Λίγο χαμένος στην Κεφαλονιά
είδα ένα καράβι με φωτοβολταϊκά,
της πράσινης ειρήνης ήτανε θαρρώ
έκανε κρουαζιέρα σαν τον Τιτανικό.

Πλησίασα λιγάκι στην πλώρη του κοντά
και είδα την Αλέξια που τα `χαμε παλιά,
τι κάνεις την ερώτησα πέρασαν δέκα χρόνια
που με μια αντίκα παίζαμε μαζί με την γιαγιά.

Πήρα τον δρόμο μου εγώ και διάβαζα σολφέζ
αυτή έκανε ακτιβισμό στην διώρυγα του Σουέζ,
γυμνή την πιάσανε στις ακτές του Παναμά
την κυνηγούσανε του πετρελαίου τα παιδιά.

Λυπότανε πάρα πολύ όλα τα ζωντανά
αλλά για τους ανθρώπους δεν είπε τσιμουδιά
και όπως το βλέμμα έφευγε στο πορφυρό μαλλί
συνταξιούχο αυτόχειρα κάπου είδα στην βουλή.

Συγχωράμε μικρή μου αν είμαι κυνικός
με junkie αδρεναλίνης δεν είμαι στωικός,
ποτέ μου δεν τελείωσα Ιόνιο σχολή
καταραμένων ποιητών όλη μου η ζωή.