Γάτες στις κολόνες
με την άφιξή σου
τρέμουν να πιστέψουν
πως δένομαι μαζί σου.
Πάνω στο χορτάρι
τρέχουνε στρουμφάκια
να μου φέρουν την άνοιξη.

Το ξέρω, το `χω ζήσει,
το ψέμα του ξέρω,
μα τόση θάλασσα στα μάτια
πώς θα την υποφέρω;
Μέσα απ’ το πηγάδι
ένα αόρατο χέρι
απ’ τα μαλλιά τραβάει αυτόν
που είχε πάρει το καλοκαίρι.

Έβλεπα το Πάσχα
πάνω σου να σβήνει
και πυγολαμπίδες
μέσα σου ν’ αφήνει
κι είχα την ελπίδα
με τόσο φως στο στήθος
πως θά `σαι για πάντα παιδί.

Μα τώρα γάτοι στο κρεβάτι
το αίμα σου πίνουν
και πριν «Μπαμπά!!!» φωνάξεις
όλα τ’ αστέρια σβήνουν·
και μέσα στο σκοτάδι
ένα επάρατο χέρι
δαιμόνια σκορπάει
να θάψουν το καλοκαίρι.