Ήμουν παιδί και άκουγα πως σέρνεσαι σαν φίδι
στο πάρκο πίσω απ’ το σχολείο,
στην πιάτσα των ταξί, στο πρακτορείο,
σε τελετές μοτοσυκλέτας πως θυσιάζεσαι.

Μεγάλωνα και μάθαινα πως παίζεις την τιμή σου
στη λέσχη των μεταφορέων,
πως βγαίνεις με αναρχικούς απ’ τα δημόσια ουρητήρια,
τις Κυριακές στο γήπεδο πως τρέχεις,
από το χέρι του παπά σ’ αυτό του χούλιγκαν.
Στην εκκλησία οι απλοί* σε ξέρανε Δημήτρη,
μα στα μεγάλα μοναστήρια σε βαφτίσανε...

Α Τζίμη, κάποτε ερχόσουν και στο σπίτι μας·
έπαιρνες τα ξερά ψωμιά και άφηνες δυο-τρία αβγά -
τρώγανε οι κότες κι απ’ το στόμα τους μεγάλωναν μικρά παιδιά.
Τώρα δεν έμεινε κανείς να σε θυμάται στο Μαντούκι.