Τον είδα κάτω απ’ το τραπέζι μου σκυμμένο
να προσπαθεί να εξισωθεί με τα σκυλάκια,
και να πηδάει τις φωτιές το καλοκαίρι
ιππεύοντας μια ιπτάμενη τσουκνίδα.

Σε ραντεβού θανάτου είχε επιζήσει,
στο θυσιαστήριο βρεφών, στην κατακόμβα,
για ν’ ανεβεί εδώ να τιμωρήσει
όλους εμάς που λατρεύαμε πετσέτες.

Κάποιοι τον είπαν φαύλο ουροβόρο φίδι,
κατάρα σαν το Τσέρνομπιλ και τη θαλιδομίδη,
μα εγώ που ξέρω τ’ όνομά του δε μιλάω
ούτε δακρύζω με το δράμα του τη νύχτα,
το μόνο που ώρες-ώρες με συνθλίβει
είναι η απόγνωση στα μάτια του κρεοπώλη.