Με κάθε λεπτομέρεια
διαβάζω στις σελίδες
του κορυφαίου μας ποιητή
του περασμένου αιώνα
όλα αυτά που ζήσαμε,
κρυφές φωτογραφίες,
τα ξαναβλέπω να περνούν
με απόλυτη σειρά.

Δεν ήταν θέμα επιρροής,
μόνα τους όλα ήρθαν
και όλα τα εξηγούσαμε
ως «Υπάρχει και αυτό».
Κι αν κάποτε μας σκότωνε,
ύστερα έγινε η ζωή μας,
όλα τα συνηθίσαμε,
δεν έμεινε ενοχή.

Τον πόθο, την απόρριψη,
το «σα να μην υπήρχε»,
της σάρκας το ξεγύμνωμα,
τη «νοσηρά ηδονή»,
όλα εκεί τα διάβασα
κι εκεί ακριβώς που ανήκω,
εκεί ακριβώς κατάλαβα
πως δεν ανήκω πουθενά.

Γιατί είναι και πράγματα
που ο ποιητής δε λέει,
είναι ένα συναίσθημα
που η τέχνη αποσιωπά...

Αυτό που τώρα με πονά,
αυτό θέλω να μάθω·
ποιος λογοτέχνης το άρθρωσε,
έχει άραγε γραφτεί;
Αυτό που τώρα με αδικεί,
αυτό ζητάω να μάθω·
ποιος καλλιτέχνης τόλμησε
να το υπαινιχθεί;