«Σιδέρωσέ μου το καινούριο το πουκάμισο
και βγάλε μου τη μαύρη τη γραβάτα·
εγώ θα πάω να τις βοηθήσω από νωρίς,
γιατί δεν έχουνε, τα έρημα, άλλον άντρα.»

Τον αγαπούσαμε, κι ας ήταν αστυφύλακας,
στη βέσπα του χωρούσε όλος ο κόσμος.
Ποτέ δεν πείραξε μερμήγκι ή μοστερίτσα...
«Η μάνα του νομίζω είναι θαμμένη στη Γαρίτσα.»

Θυμάμαι στην Αθήνα, είχα πάει να τονε δω
(είχαν οργώσει τα λαϊκά νοσοκομεία).
Είναι πεντέξι χρόνια, κι από τότε δεν τον είδα
παρά -νομίζω- μια φορά στη λιτανεία.

Αχ, έρχεται η ώρα μας και μας...
Ο κύκλος κλείνει με καφέ και με μπαρμπούνι·
να μας κοιτάς από ψηλά και να γελάς
ή να πιστέψουμε πως άραγε πονάς;...