Σ’ ένα παλιό ξενοδοχείο μοναχικό
αποκομμένο από ανθρώπους κι από μάτια,
είπαμε εκείνο το αντίο το στερνό
μαζεύοντας δύο καρδιές κομμάτια.

Για μια ώρα, μια μέρα, μια ζωή
μια αγάπη μισητή και ευλογημένη,
επιθυμία πρόστυχη κι αγνή
σ’ ένα φθηνό δωμάτιο κλειδωμένη.

Μου είχες πει θα `ναι η δικιά μας εκκλησιά
κανείς από τους δυο να μη ξεχάσει,
κι ανάψαμε μαζί στερνή φορά
εκείνο το σβηστό εικονοστάσι.

Ναός του έρωτα υπήρξε ιερός
άκουγε μυστικά κλάματα, γέλια,
μα ασίγαστος το στοίχειωσε λυγμός
σφάλισαν της αγάπης τα Ευαγγέλια.

Μου είχες πει θα `ναι η δικιά μας εκκλησιά
κανείς από τους δυο να μη ξεχάσει,
κι ανάψαμε μαζί στερνή φορά
εκείνο το σβηστό εικονοστάσι.