Μύρισα άνθη λεμονιάς
ήτανε μέρα καταχνιάς και τον θυμήθηκα.
Μου `ριχνε φύλλα στα μαλλιά
και χαμογέλαγε γλυκά και συγκινήθηκα.

Της είχα πει να μη δεθεί
θα `ρθει καιρός να μ’ αρνηθεί και δε φοβήθηκα.
Μου `πε πως μ’ αγαπά τρελά
πως θα μου δώσει πιο πολλά απ’ όσα στερήθηκα.

Μα τα τρελά τα σ’ αγαπώ `γιναν αγέρας,
όνειρα νύχτας μαγικής κι όμορφης μέρας.
Έμεινε ο χρόνος που σιγά σιγά ξεφτίζει
και η μυρωδιά της λεμονιάς όταν ανθίζει.
Και ταξιδεύουν και με παιδεύουν.

Μύρισα άνθη λεμονιάς
ήτανε μέρα καταχνιάς και τον θυμήθηκα.
Αυτόν τον χρόνο που χτυπά
πλάτη στην πλάτη στα κλεφτά μόνο λυπήθηκα.

Μα τα τρελά τα σ’ αγαπώ `γιναν αγέρας,
όνειρα νύχτας μαγικής κι όμορφης μέρας
Μα ακόμα τον θυμάμαι δεν τ’ αρνούμαι
και συνεχίζω όσα ποθώ να τα στερούμαι.
Έμεινε ο χρόνος που σιγά σιγά ξεφτίζει
και η μυρωδιά της λεμονιάς όταν ανθίζει.
Και ταξιδεύουν και με παιδεύουν.