Κάποτε μου είπες μ’ αγαπάς
πως αρκούσε μια ματιά μου μόνο,
πως ο κόσμος φτιάχτηκε για μας
θα ορίζαμε δικό μας νόμο.

Θυμάσαι,
είχες πει κανέναν δε φοβάσαι,
τα `χες δει αλλιώς τότε στο νου σου
και ανταμωθήκαμε, ήταν εννιά του Αυγούστου.

Κάποτε σου είπα πως εγώ,
δεν ζητάω αγάπες που να μένουν,
είμαι σαν τον άνεμο δε θέλω να δοθώ
σε καρδιές που κάποτε σωπαίνουν.

Θυμάσαι,
είχες πει για μένα μόνο θα `σαι,
κάπως έτσι άρχισες το χάρη γούστου,
και ανταμωθήκαμε, ήταν εννιά του Αυγούστου.

Κι έγινε αγάπη, έγινε σκοπός,
έγινε οργή, πάθος και δάκρυ
να ρημάζει της καρδιάς μια άκρη.
Έγινε αγάπη, έγινε θυμός,
ουρανός που κλαίει και μπουρίνι
κάθε τέτοια μέρα στο στομάχι
μια γροθιά να δίνει.

Στοίχειωσε πλευρά του εαυτού μου,
στοίχειωσε πλευρά του εαυτού σου.
Δεν ξανανταμώσαμε μαζί
ήταν εννιά του Αυγούστου.