Με τα χέρια σταυρωμένα στέκω εμπρός σου
κι ούτε άχνα απ τα χείλη μου δεν βγαίνει.
Η ματιά μου αργοκυλά στο πρόσωπό σου
κι η ψυχή μου όλο σφίγγει κι όλο δένει
κόμπους, κόμπους σα θωρεί σε παγωμένο,
συ που θέρμανες ψυχές ανθρώπων μύριες,
και στου Άδη τα κελιά λησμονημένο
συ που έδωσες και τίποτε δεν πήρες.

Σαν υπέρλαμπρο αστέρι στους αιώνες
με το φως το άπλετό σου οδηγούσες
πως να χτίζουν τα μυρμήγκια Παρθενώνες
και στην Πνύκα με φιλόσοφους μιλούσες.
Τι τιμή στους νικητές τι περηφάνια
που κερδίζαν στο ακόντιο, στην πάλη
σαν με δάφνινα κι απέριττα στεφάνια
τους στολίζαν το σεμνό τους το κεφάλι.

Με τα’ αθάνατα εκείνα τα παιδιά σου
Πλάτωνα, Σωκράτη, και Αριστοτέλη
σοφίας νάματα πλημμύριζε η ποδιά σου
ξεδιψώντας κάθε γη και οικουμένη.
Όμως τώρα έχουν σβήσει πια τα φώτα
και σκοτάδι έχει γύρω μας απλώσει
με χαμένο κάθε μπούσουλα και ρότα.

Ποιος το κρίμα του Σταυρού σου θα πληρώσει;
Κι ως τα διάσελα χαθήκαν της σοφίας
Κι ως τα διάσελα χαθήκαν της σοφίας,
τρισαλίμονο, θαρρώ καμιάς αξίας δεν αρμόζει,
δεν μας πρέπει περηφάνια.