Τα σβήνω όλα ρε, όλα τα σβήνω
μέσα στην στάχτη μια σπίθα μόνο αφήνω,
ήθελα πάντοτε με αυτήν να προχωράω
κι αυτήν κρυφά μόνο την σπίθα να φυλάω.
Μια σπίθα που έμοιαζε κατάρα λέει να ‘ναι
που όλοι θέλανε εξαρχής να την πατάνε,
γιατί ‘ναι φαίνεται αρκετή έτσι να γίνει
μια τέτοια σπίθα ένα ολόκληρο καμίνι
και ότι δεν είναι ίδιο με εκείνη
μπροστά της λιώνει μέχρι στάχτη να απομείνει.

Έτσι μου τα ‘καψε όλα και εμένα
δίπλα της δεν αντέχει ούτε ένα ψέμα,
όλα στα παίρνει τελικά και μένεις μόνος
μοιάζει να χάνεται από τα μάτια κάθε δρόμος.
Αγάπες, μίση, έρωτες, σκέψεις
και αυτές ακόμα που αραδιάζω εδώ οι λέξεις,
όλα αλλάζουν, όλα περνάνε
όσο και αν θέλουν η αλήθεια αυτά να ‘ναι.
Δεν είναι τίποτα, σκιές που μοιάζουν
μπροστά στην σπίθα μου στα πόδια όλοι το βάζουν.

Κάθε λαμπρή μου φορεσιά ρούχο καμένο
τίποτα δεν κρατιέται μόνο του αναμμένο
και εκείνο ακόμα που εαυτό μου
που έλεγα όταν ψηλαφούσα το κενό μου.
Και αυτό το αφήνω, τα αστέρια σβήνω
θέλω μονάχα αυτήν η σπίθα να απομείνω
να έρθει ο άνεμος ξανά να την φουντώσει
να αγαπηθούνε και έτσι αυτή να μεγαλώσει,
παιδί του ήλιου, φωτιά να γίνει
κι απ’ το σκοτάδι τίποτα πια να μην μείνει.

Μαζί το φως μου, η σπίθα εντός μου
και να απλωθεί μέχρι τα πέρατα του κόσμου,
να μην υπάρχει τίποτα ξένο
μόνο κι αν αντέξει με το φως να ενωμένο.
Κανείς εχθρός πια, καμία πλάνη
κανένα ψέμα, ούτε δόλος ή πλεκτάνη
έτσι όπως θέλω, έτσι όπως θέλεις
να μην υπάρχει βουλευτής, ούτε τεμπέλης,
ούτε πια αγκάθι διαχωρισμένο
εκεί που είσαι και εγώ δίπλα σου να μένω.