Ίσως φίλε να σε χάσω,
ίσως πάλι να χαθώ,
τον κόσμο, ξέρω, δε θ᾽αλλάξω,
δε θα μ᾽αλλάξει ούτε αυτός

Γιατί είμαι η θλίψη
που σε μαγεύει,
είμαι ο θρήνος του αλήτη για ζωή
και το σκοτάδι να σε τυλίγει,
γιατί είμαι όλα όσα δεν ήσουνα εσύ

Κι όταν ᾽ρθεις να με ξεθάψεις,
φώναξε όλα τα παιδιά,
τα κόκκαλά μου να πετάξουν
να τα φάνε τα σκυλιά

Γιατί είμαι ο φόβος
που σε λυτρώνει,
είμαι ο κρίνος που ανθίζει όταν κλαις
και το σκοτάδι να σε τυφλώνει,
γιατί είμαι όσα δε φαντάστηκες ποτέ