Μες στην πόλη έμαθα να ζω
το τσιμέντο να πατώ
τους φίλους μου να ακολουθώ
και τους εχθρούς μου να χτυπώ

Να μεγαλώνω, να γερνώ
να μη φοβάμαι για όσα ζω
να παίρνω ό,τι μου ανήκει, ξέρω τι ζητώ
Δώσ’ μου αλητεία ή θάνατο

Τα λάθη μου να μην ξεχνώ
και τις πληγές μου να μετρώ
Να᾽μαι το μαύρο πρόβατο
και ν αγαπάω όσο μισώ

Θα πέσω αλλά θα σήκωθω
Κι αν φύγεις, θα ᾽μαι πάλι εδώ
Το ξέρεις πως θα χάσεις, δε θα στο ξαναπώ
Δώσ’ μου αλητεία ή θάνατο

Απ᾽το νότο ως το βορρά, δύση κι ανατολή
όλοι με μια φωνή
για όσους δεν λύγισαν, δε σκύψαν το κεφάλι
για όσους μείναν αληθινοί

Δως τους αλητεία ή θάνατο