Ποιος ήταν που τραγούδαγε
εχθές το βράδυ βράδυ
που το `λεγε τόσ’ όμορφα
και παραπονεμένα;
Ξυπνάει τ’ αηδόνια `χ τις φωλιές,
τα λάφια `χ τα λαγκάδια,
ξυπνάει και μια καλόγρια
‘πο μέσ’ απ’ το κελί της.
Σκύφτει, πετάει τα ράσα της,
κόφτει τα κομπολόγια:
Σύρτε σταυροί στις εκκλησιές,
ράσα στα μοναστήρια,
κι εγώ με τον τραγουδιστή
απόψε θα ξωμείνω,
που το `λεγε τόσ’ όμορφα
και παραπονεμένα.