Έφυγες αγέρας και πανί του νόστου
κι εγώ μένω πάλι σαν και πρώτα εκτός
ξέλυσες το κότσο, δώστου να'χει δώστου
φλόκος ανοικτός

Πλέεις μα εγώ ξεσέρνω το τυφλό μου {μ, π;}άτι
σε θολά μουράγια και δε βλέπω πια
αν γεννιέται κύμα και αν γεννάει κά(ρ;)τι,
γλάρους ή κουπιά

Η Χαλκίδα εντός μου πόλη και κανάλι
που λουλά και τρέμει, ξέκλωνο κλαδί
γράψε μου θα λάμψει στον μαΐστρο πάλι
η χρυσή σου ειδή

Πως να σε ανταμώσω που δεν έχω βάρκα
να'ρθω κάβο κάβο, στράτα θαλασσιά
για να πάμε τέλος κλαίγοντας μια τσάρκα
φως μου και δροσιά

Βιάσου να σαλπάρεις από τα Λοφούτεν
και αναζήτησέ με του βοριά πουλί
πιότερο αν αργήσεις δε `θε να βρεις ούτε
άχνη από φιλί