Εκείνο το φεγγάρι θυμάμαι του Γενάρη
φύσαγε που να πάρει κι εμένανε μαζί.
Μου είχες πει τ’ αντίο και από ένα δυο
γίναμε τι αστείο κι έκλαιγα η χαζή.

Με μάτια βροχερά με χείλη πέτρινα
τον κόμπο έδενα πώς να λυθώ.
Ανθός στην παγωνιά και όμως έλιωνα
το χιόνι έπινα να ζεσταθώ.

Ένα φτηνό συγγνώμη που το θυμάμαι ακόμη
τώρα γελώ μα όχι εκείνο τον καιρό.
Με ένοιωθα πως χάνω τα πάντα και τι κάνω
ασπρόμαυρο το πλάνο το μάλλον μου θαμπό.

Με μάτια βροχερά με χείλη πέτρινα
τον κόμπο έδενα πώς να λυθώ.
Ανθός στην παγωνιά και όμως έλιωνα
το χιόνι έπινα να ζεσταθώ.