Στην ταβερνούλα που πηγαίναμε μαζί
ξαφνιάστηκαν που μ’ είδαν μοναχό,
αναρωτιόνταν και κοιτούσαν σαν χαζοί
γιατί να λείπεις τάχα απ’ το πλευρό μου;

Ένοιωσα τότε τον μεγάλο μου θυμό
όταν τραγούδησα ότι άρεσε σε σένα
και συνοδεύαν της ψυχής μου τον ρυθμό
κάποιες διαθέσεις που σε κοίταζα θλιμμένα.

Τώρα που νιώθω πως δεν ζω
σ’ αυτόν τον κόσμο τον πεζό
χωρίς εσένα και δε με πιάνει το κρασί,
όλα μια κι έφυγες εσύ είναι χαμένα.

Νοιώθω γλυκιά γλυκιά χαρά
σαν το κρασάκι νοερά
με φέρνει πιο κοντά σου
κι έτσι σ’ αφήνω μοναχός
τ’ άδειο ποτήρι συνεχώς,
τσουγκρίζω στην υγειά σου.