Κάναμε το δίκιο μας να μοιάζει με επαιτεία
γράψαμε στους τοίχους δυο συνθήματα φτηνά.
Λευτεριά εργένισσα σε πάλεψα σαν Τροία
κι είδα μες στα μάτια σου το Μίδα να γερνά.

Έβαλα στα χέρια σου μπαχάρι απ’ την Πόλη
κι έδωσα εξουσία στην καρδιά να σ’ αγαπά.
Ήπιαν απ’ το γάλα σου αγγέλοι και διαβόλοι
κιότεψαν μοναχά οι τρελοί και τα πουλιά.

Ήλιος δεν υπάρχει που να φέγγει όπως εσένα
θάλασσα δεν έχει που να κλαίει όπως εσύ.
Μοιάζουνε τα λόγια σου στης Παναγιάς τη φτέρνα
που όλο μέσα κρύβεται του φόβου το νησί.

Μίλα μου κι ας περπατώ σε μοιρασμένη πόλη
κι ας ζητάει το σώμα μου φτηνές διαδρομές.
Πες του δίχως θάνατο κατάστηθα το βόλι
δεν σβήνονται έτσι ανέξοδα οι πράσινες γραμμές.