...Μια στιγμή δε φτάνει ούτε για αστείο για να αναπτυχθεί μεταξύ μας κατι το οικείο..έξω έχει κρύο κι εσύ απέναντι απλώνεις το χέρι να μ’ αγγίξεις μα το τζάμι ειναι λείο.. Πατέρα ξέρεις έχω όνειρα, μα δε με ρώτησες πότε ήσουνα μακριά χιλιόμετρα κι ας νόμιζα πως τα συναισθήματα ήταν ίσα..άπειρες ώρες συζητήσεων σαν να σου να εδώ..μα στο γραφείο ήταν μια κορνίζα κι εμείς μόνοι. Έξω τρώνε τη φύση χτίζοντας σπίτια οικοδόμοι . Αχ να'χα δυνατότερα πνευμόνια για να φουσκώνα την ζωή σαν μπαλόνι, μα με κρατάει σε εισπνοη σαν μετερολη..Τι να πούμε; Ανάμεσα σε γράμματα και αριθμούς κινούμαι.Στο νέφος ζούμε, οι φίλοι μου είναι καλά παιδιά κι αν αλήτες του φωνάζουν οι γυρω τους αδικουνε......