Όταν τα κοράκια πιάνουμε τους λάθος κλέφτες
οι σειρήνες της απόγνωσης γεννάνε πέτρες.
Τρομοκρατία η καταπέλτες για να πεθάνουν οι ψεύτες
είναι οι τσέπες αδειανές και οι καρδιές ικέτες.
Προβληματικές μεταγραφές με λάθος παίχτες,
ψηφοθηρία και σέχτες και εμείς μαριονέτες.
Όμηροι παράνοιας πλέον μας θέλει επαίτες
άρρυθμα χειροκροτάμε πάλι ίδιους ηγέτες.
Βλέπω τις μέρες, η κόρη διαστέλλεται,
μοιάζουν με σφαίρες, τι κι αν δε φαίνεται
στιγμές χαμένες αφήνουν πληγές μολυσμένες
γιατί ο χρόνος δε γιατρεύεται...
Ζωές καπνισμένες, ακονισμένες να κόβουν οτι δεν καίγεται
ανάσες... Ρυθμός ζωής..Μην ρωτάς πως παίζεται.
Στο φως, ο εχθρός, αλαζονικά αντιστέκεται
μας θέλει πιόνια στον πόλεμο που μαίνεται.
Λίγα τα λόγια, ακουστέ, κι ας μην προσέχετε
το μυαλό πετάει ξέρω...Και δεν ελέγχεται!
Χαμογελάστε όσο ακόμα επιτρέπεται...
Χαμογελάστε όσο ακόμα επιτρέπεται...
Φταίει ο κόσμος που κοιμάται, μα ξέχασε να ονειρεύεται!
Φταίει ο κόσμος που κοιμάται, μα ξέχασε να ονειρεύεται!