Στροβιλίζουμε μέσα στο στόμα τις τρέλας
μεγαλωμένοι φονιάδες μες σε μπουντρούμια.

Ξέρεις πως έφτασε η φαλτσέτα στο λαρύγγι
πως ήρθανε τα πάνω κάτω ξαφνικά
τώρα η μάζα σου τρέχει για να ξεφύγει
και ο θίασος των παράλογων χαιρετά.

Μες στα μπουντρούμια άνθρωποι μεγαλώνουνε
φονιάδες από την κούνια στο κάστρο που στοιχειώνει η μαρμότα
και το `χει σκεπάσει χιόνι κράτα την γλώσσα σου σώπα κρατήσου καλά και σώπα ερχονται.
Είμαστε ζωα που δαγκώνουν και δεν έρπονται, ζωα που δε σε εμπιστεύονται που την συγγνώμη δε δέχονται και δεν υπολογίζουμε ποιος κλαίει και ποιος χαίρεται απλώς σκοτώνουν ζούμε με την παράνοια.
Στο διπλανό με το νου μας παράθυρο γιατί φίδια το ζωνουν ματώνουν πέλματα παλάμες
τεντώνουν τα αδέρφια μου απ'τα δέντρα τρεις κρεμάλες δάχτυλο δεν μας έδειξε ποτέ, όμως σκανδάλες
ψιθυρίζουνε στα αυτιά μου θανατερούς ύμνους είναι από τις στιγμές που είμαι επικίνδυνος σαν την κόψη του ξίφους σαν τον ανεμοστρόβιλο που δε σταματώ σε βουνά ωκεανούς και ερήμους
σκότωσα και έμαθα πώς είναι να έχεις την στάμπα του κτήνους, σκότωσα μέσα μου το κάθε τι που θύμιζε καρδιά για να μη σβήσει από τους πόνους εκείνους, πόνους εκείνους ναι, πόνους εκείνους ναι.

Ξέρεις πως έφτασε η φαλτσέτα στο λαρύγγι
πως ήρθανε τα πάνω κάτω ξαφνικά
τώρα η μάζα σου τρέχει για να ξεφύγει
κι ο θίασος του παραλόγου χαιρετά.

Τώρα που τα φτερά των αγγέλων βαρύναν
και πας να αρχίσεις ξανά τις προσευχές
τώρα που τα ίδια τα παιδιά σου απειλή γίναν
τώρα σφάξου και δες...

Οι δρόμοι καίγονται καπνοί μέσα στην πόλη σαν ομίχλη
πολίτες πανικοβλημένοι σαν ψάρια στο δίχτυ
να κρατηθείς δεν μένει τίποτα που να αντέχει
καμιά γαλανόλευκη καμιά ευχή σ’ αστέρι.
Είμαστε έξω λεηλατώντας κάθε κατοικία
μα τον άγιο "Κανένα", δε θα μείνει παρθένα
τετρακόσια είκοσι λεπτά τα έχω όλα χαμένα,
είμαι ανήθικος όταν μυρίζω αίμα φτάνω στο τέρμα
κάνω το πρόσωπό σου χαλκομανία μπρος στα παιδιά σου και σειρά έχουν τα ίδια αυτά
ίδια τα μουρμουρητά μου πέθανε ψόφα ή κρεμάσου βάλε το κεφάλι σου στην μηχανή του κιμά
όπως θα πέφτεις από τον εικοστό να πεις στον εικοστό θεό πως χρωστά, μου είναι γνωστό
ένα δυο δυο στο κρόταφό σου το σαρανταπεντάρι κάνει κλικ κάνει (πυροβολισμοί)
κάνεις ουυυ κάνω πορφυρό το πεδίο κάτω από τον πάντα χαμογελαστό γαλάζιο ουρανό
σε κοιτώ και το μάτι σου κλείνω χαμογελώ και εγώ πετώ μια φαλτσέτα και σου σκίζω το λαιμό.

Ξέρεις πως έφτασε η φαλτσέτα στο λαρύγγι
πως ήρθανε τα πάνω κάτω ξαφνικά
τώρα η μάζα σου τρέχει για να ξεφύγει
κι ο θίασος του παράλογου χαιρετά.

Ξέρεις πως έφτασε η φαλτσέτα στο λαρύγγι
πως ήρθανε τα πάνω κάτω ξαφνικά
τώρα η μάζα σου τρέχει για να ξεφύγει
κι ο θίασος του παραλόγου χαιρετά.

Τώρα που τα φτερά των αγγέλων βαρύναν
και πας να αρχίσεις ξανά τις προσευχές
τώρα που τα ίδια τα παιδιά σου απειλή γίναν
τώρα σφάξου και δες...

Έχω μάτια που είδαν βια από το θεό που πίστευαν να βρει τη τιμωρία
χαμογέλα μέσα στην αδικία, φασιστικά μηνύματα καθημερινά μέσα στα σχολεία
δώδεκα χρονιά εγκεφαλικής εκμετάλλευσης, δώδεκα μήνες πνευματικής φυλάκισης,
στον ήλιο είδα μέρη και πολλές φορές και η λεπίδα κάτω από τη γλώσσα έσβησε φωτιές.
Όπλων κραυγές ακούγονται μες στην πόλη, και ξαφνικά οι ξύπνιοι κοιμούνται όλοι
και το ρολόι δε σταματάει να γυρίζει, όλοι μας γυρνάμε ψάχνοντας αυτόν που το κουρδίζει.
Μείνε να βλέπεις την παράσταση των τυφλών, να τραγουδήσεις το τραγούδι των κουφών,
να στεναχωρηθείς για το χαμόγελο των clown, και προπαντός να χαρείς που δεν ήσουν απών"