Όταν θα ακούσεις τις νεκρές ψυχές να τραγουδάνε,
όταν θα βλέπεις πορφυρά ποτάμια να κυλάνε,
όταν θα δεις πως η χαρά ήταν απλώς μία μάσκα,
όταν τα όνειρα σου θα γίνουνε μαύρα κι άσπρα,
τις νύχτες θα εύχεσαι να μην ξαναξυπνήσεις,
μέσα στον καθρέπτη θα κοιτάς και θα λυγίζεις,
όταν το σκοτάδι θα γίνεται φως,
τότε θα καταλάβεις ότι είσαι ζωντανός.
Χάρτινα πρόσωπα σε άδεια κεφάλια,
απρόσωπα κεφάλια γεμάτα από μπουκάλια,
ξενέρωμα, από το ξημέρωμα στη νύχτα,
τουλάχιστον σα Νίκος οφθαλμαπάτες δεν είχα.
Σα κλόουν ακροβατώ μία ζωή σε μία μπάλα
που κάποιος τις ζωγράφισε δύο μάτια μεγάλα,
κι ένα τεράστιο χαμόγελο,
μία περίεργα χαμογελαστή φάτσα,
είναι η γη που ζούμε και είναι ανώφελο να μείνεις λυπημένος,
τίποτα δε βγάζεις με τη θλίψη, χαμογέλα μα μέσα σου θα μένεις πάντα θλιμμένος,
τα αναθυμιάσματα που σκοτώνουν τη λογική θα είναι εκεί,
για να σε παρασύρουνε σε μια χαρά εξωπραγματική,
ξεγέλασε τον εαυτό σου τώρα που μπορείς με το να βυθιστείς μέσ’ στον ωκεανό,
της πρόσκαιρα πρόστυχης ευχαρίστησης,
πνίγοντας μέσα το κάθε ίχνος συνείδησης
ή πάρε στιλ κάποιων κωμικών για πρότυπα,
Ο Τζόκερ και ο Μίμος να ξέρεις πως έχουνε προσωπικότητα,
όμως δεν την δείχνουνε στον κόσμο γιατί η διασκέδαση τους θα χαλάσει,
θυμάσαι που σου έλεγα πως όλα ήταν εντάξει;
Ε, δεν ήταν, Ο Νίκος τα χει χάσει είπαν κι ακόμα το λένε,
ποτέ σας το Νικολή δε γνωρίσατε, δεν ξέρετε οι εσώκλειστοι πόσο δύσκολα κλαίνε,
ψυχική παραμόρφωση από συγκρούσεις συναισθημάτων,
στη χώρα του ποτέ που μεταλλάχτηκε σε χώρα ψυχολογικών τραυμάτων,
ο χρόνος δεν περνάει εδώ, εδώ δεν παίζει αύριο και χθες,
εδώ πολλά αδέρφια γίνανε απλές σκιές,
ξέρεις τι; Μάλλον ήτανε τυφλές,
κι άκουσαν για φρίκες, για φιγούρες τραγικές που σέρνανε αλυσίδες.

Είναι σα να στέκομαι ώρες δίπλα σου κι εσύ δεν είδες τις άδειες σελίδες
που μέρα τη μέρα γεμίζω,
φέρνω εικόνες, στον λόγο μου χτίζω
μένω σ’ αυτά που `χω πει πιστός και σου θυμίζω
πως απ’ τη φύση του αυτοκαταστροφικός γεννιέται.
Ζει μα χαλιέται,
αν έχει τσίπα το κρατά χαμηλά
ειδ’ άλλως πουλιέται,
στην εποχή που τα πάντα παίρνουν τιμή
συγκατοικεί στην τρέλα
αφού το μόνο που υποχώρησε από τότε είναι η ακμή
κι έχουν περάσει τόσοι φίλοι την γραμμή
που μας χωρίζει, μα ακόμα ακούω κάποια φωνή
που μέσα στ’ αφτιά παράνοιες ψιθυρίζει,
σε μια τρύπα πίσω απ’ την συνείδησή μου
μου `ναι τόσο δύσκολο να καταλάβω τι μου λέτε
κάποιες φορές μοιάζει χαμένος τόπος
το να προσπαθείς να επικοινωνήσεις με κάποιον που δεν μιλιέται,
δίνω τον καλύτερό μου εαυτό
μα πέρα απ’ αυτό,
ανασαίνω, ζω, αγαπώ
σ’ έναν κόσμο που θα `λεγα
αρκετά πλαστικό.
Δεν προσπαθώ πια τίποτα να βρω, κατάλαβα πώς όλα είναι εδώ και τώρα,
λεπτό το λεπτό, ώρα με την ώρα, παίρνω ώθηση βγαίνω με φόρα,
γάμα την προώθηση, γράφω όσα ζω, παλεύοντας να ανεβώ μια ανηφόρα,
μας φτιάξαν περιβάλλον στήνοντας βιτρίνες κατά μήκος της επέκτασης του εγώ,
που όταν δεν έχει ανάγκες τις δημιουργεί.
είμαστε λεύτεροι μα και ριζωμένοι στην γη,
κι άντε να δούμε που θα μας βγει,
πνίγω την οργή όταν βρίσκομαι σε νου καταστολή,
κόσμοι ανάποδοι το σήμερα συνέπεια του χτες,
αναμνήσεις καλές και κακές,
χάρτινα πρόσωπα που συναντάμε στις αστικές φυλακές,
κρύβουν την έκφραση, πρόθεση, εγώ κι εσύ, είναι μια άλλη υπόθεση,
μα στην πλειοψηφία, οι άνθρωποι έχουν τάση να φοράνε προσωπεία,
με σκοπό να κρύψουν τα αληθινά συναισθήματά τους,
τα καθημερινά κι άσχημα εγκλήματά τους,
τα προβλήματα που τους απασχολούν,
άγνωστοι μεταξύ τους θόρυβο κοινό προκαλούν,
καθώς κινούν ανέκφραστα κανόνες στην πορεία που ακολουθούν.