ΑΦΗΓΗΣΗ (Στίχοι Κατερίνας Γώγου)
Κάποτε στην φυλακή, ήμουν στο ίδιο κελί με ένα πρεζόνι κάπου 20 χρονών. Αυτός όλη μέρα διάβαζε. Όταν έφυγε ξέχασε ένα βιβλίο. Μια μέρα λέω, δεν του ρίχνω μια ματιά; Κοιτάω το εξώφυλλο, ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ. Βαρύ λέω. Τέλος πάντων, άρχισα να το ξεφυλλίζω. Σε ένα σημείο, αφού είχε πηδήξει τη μάνα του, αφού είχε τυφλωθεί, με κάποιον συζήταγε, δε θυμάμαι, προσέχεις; Του λέει `'Εγώ τις πράξεις μου δεν τις έκανα αλλά τις έπαθα''. Με αυτό θέλω να πω ότι εγώ είμαι γέννημα και θρέμμα δικό σας, της δικής σας κοινωνίας, του δικού σας συστήματος. Εγώ δεν είχα καμία διάθεση να γεννηθώ και να κάνω ότι έκανα... ορφανοτροφείο, αναμορφωτήριο, φυλακές... Όταν είμαι έξω η κοινωνία σας με έχει σε καραντίνα... το τελευταίο βράδυ πριν πιάσουν την Μαρία της λέω “αν παντρευόμασταν οι δικοί σου θα με θέλανε;” “τι να σε κάνουνε;” μου λέει…προσέχεις; Δεν είναι λοιπόν ότι δε σας θέλουμε εμείς…εσείς δεν μας θέλετε γιατί είμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας… αν καμιά μέρα λοιπόν από το πολύ κυνηγητό και τη μοναξιά μου την δώσει και καθαρίσω μερικούς κοινωνικούς παράγοντες και με στήσουν στον τοίχο... η κοινωνία σας θα χαρεί που έφυγε από τη μέση ένα κάθαρμα… αλλά δε θα έχει πάρει χαμπάρι άλλη μια φορά ότι το κάθαρμα που σκότωσε ήταν ο ίδιος ο εαυτός της… και έρχεστε εσείς τώρα να μου μιλήσετε για άψογη συμπεριφορά στους ανθρώπους και πράσινα άλογα...

Πες μου αν σ’ αυτή τη μουσική δε χάνεσαι όταν είσαι
λιώμα και στο καθρέφτη κοιτάς τι αισθάνεσαι
βλέπω τα πάντα με τα μάτια μου δεμένα
εσύ κρατώντας τα ανοιχτά πες μου αν βλέπεις κανέναν
γύρω μου ψίθυροι μαζεύονται και λένε
πως είδανε φαντάσματα που για αγάπη κλαίνε
πες μου αν μπροστά σου αμφισβήτησα τα αισθήματα
μονάχα επειδή μοιάζεις με τύπο που εκφράζεται
μ’ εγκλήματα.
Κινούμαι ενάντια στην πόλη που με διώχνει
στην χώρα που μικρά παιδιά στην ηρωίνη σπρώχνει
γιατί να έχω το αλκοόλ να εξοντώνει
το μικρόβιο του μίσους που φύτεψαν όλοι τους
στο εγώ μου για να σκοτώνει με βλέμμα παγωμένο
να κοιτώ το μενταγιόν σε αναίσθητα ερπετά τους
πάντες να μεταμορφώνει κι ο μόνος που επιβιώνει
να'ναι αυτός που σαν τυφλός βαδίζει
στο ένστικτό του ακολουθώντας πάλι μόνοι μείναμε
πάλι μόνοι αδερφέ μου Νικολή και θα είμαστε
μέχρι να νιώσουμε το αίμα να παγώνει εκεί
που τα φώτα θα σβήνουν και η παράσταση θα τελειώνει
κλείνω τα μάτια η στιγμή για να πεθάνει
όμως βρίσκομαι και πάλι μπλεγμένος σε μια πλεκτάνη
αναμνήσεων από εκτελέσεις φωνάζω φτάνει
ανοίγω τα θολά μου μάτια με έχουνε τρελάνει
πες μου αν ποτέ βέβαια το σκέφτηκες πως στις
μέρες μας μπορεί ακόμα να πλανάται στο βλέμμα
περαστικών ο ρατσισμός μπατσικών φασισμός
ίλιγγος σε πιάνει και μένεις πάντα σιωπηλός
νιώθω τα λόγια μου να παίρνει ο αέρας
τέτοιες ώρες μα ξέρω πως θα `ρθουν πιο σκληροί χειμώνες
κι έτσι μένω με τα δόντια και τα δάχτυλα σφιχτά
και το είδωλό μου στον καθρέφτη να κοιτάω και να γελά.
Μη μου ζητάς μάτια να ανοίξω όταν τα δύσκολα μας βρουν
ανοιχτά τα `χω μα τα δικά σου μες τα δικά μου δεν κοιτούν
ζήτα μου τα δικά σου ν’ ανοίξω και να γελάσω δυνατά
βλέπεις το ακούω από κάποιον που έχει μάτια ανοιχτά
όταν νιώσεις πως η ψυχή από την σάρκα υπερέχει
θα αντιληφθείς πως νιώθουμε εμείς κι όλοι οι νεκροί
και θα προσέξεις πως ένας τον άλλο νεκρό προσέχει
έτσι ώστε ο καθένας στον εαυτό να μην χαθεί.

Με ξύλινες μάσκες χαμογελούσες
σε ξύλινες κάρτες με κούκλες ζούσες
με ξύλινες καρδιές κι όσοι αγαπούσες
σε ξύλινες ματιές βλέπουν τι μισούσες.