Αρχίζει να νυχτώνει ναι..
Αρχίζει πάλι αρχίζει..
Αρχίζει πάλι να…
Αρχίζει πάλι…
Αρχίζει πάλι να νυχτώνει…
Κάτι στο λευκό δωμάτιο κινείται, με περικυκλώνει
Κάτι μέσα μου βαθιά ριζώνει
Πάλι καλά να λέω, που έχω την κοπελιά μου το χέρι να μου απλώνει
Βλέπεις τα πρόσωπα που αγαπώ είναι χιλιόμετρα μακριά
Και έτσι αρκούμαι μοναχά να στην στήριξη μέσω της σκέψης να δυναμώνει
Η τελευταία ανάμνηση από τους λύκους μου μέσα στις λέξεις, Νίκο δεν είμαστε μόνοι
Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να αποφύγω νοσταλγίας συναισθήματα
Σαφώς και δε με νιώθουν όσοι ζουν βλέποντας τον κόσμο με πρίσματα
Με τα γεμάτα αλήθειας πικρής μπουκάλια
Έχω μείνει να κόβω ένα ένα τα ράμματα και πονά
Όσο δεν πονά κάτω απ'το δέρμα μαχαιριά
Γιατί να αναρωτιέμαι σκέφτομαι όταν ξεφύγω αν γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου
Αν βρω αγάπη φίλου μες σε μια θολή ματιά
Γιατί να πασαλείβω με εφιάλτες τα χαρτιά (δες)
Τα οποία βγάζουνε δόντια σιγά-σιγά
Ώσπου να αρπάξουν το χέρι μου πριν να'ναι αργά
Τα πετώ τσαλακωμένα στο κουβά
Μένω με τα δάχτυλα σφιχτά
Ξέρω πως θα αντέξω στα παιχνίδια του μυαλού και να (να)
Η απόδειξη θα έχω πάντα στο μυαλό αυτούς που να πληγώσω με μια προσωπική λύτρωση
Δε θέλω, η κοπελιά μου να φορέσει βέλο
Το δάκρυ τον δικών μου να κυλίσει κάτω απ'το καπέλο
Ούτως ή άλλως τη ζωή σαν όνειρο πρέπει να βλέπεις
Τα δύσκολα να ξέρεις πως θα τα αντιμετωπίσεις
Κι όχι σαν χέστης να φεύγεις
Όλα είναι μια παράσταση ή κωμωδία θα'ναι ή δράμα
Μα μη σου ανοίξει τραύμα
Γιατί να χαμογελάς αν σταματήσεις;
Κι αν όντως είσαι φίλος μου…
Έλα στα δύσκολα το χέρι που τρέμει να κρατήσεις.