Φωνάζω, Ελλάδα, δεν μ’ ακούς,
πονώ και δε με βλέπεις·
με βασανίζουν, με χτυπούν
και συ δε με προσέχεις.

Δεν έκανα, μανούλα μου,
κακό ή αδικία·
ζητώ αυτά που μ’ έμαθες:
Πατρίδα και Θρησκεία!

Σε ποιον να πω τον πόνο μου
και το παράπονό μου·
το χώμα έχω κρεβάτι μου,
την πέτρα προσκέφαλό μου.

Ποιος θα μου δέσει τις πληγές,
το αίμα μου ποιος θα πλύνει;
Ποιος θα μου πει, Βόρειο-Ήπειρος,
ελεύθερη, αχ, θα γίνει;

Φωνάζω, Ελλάδα, δεν μ’ ακούς,
πονώ και δε με βλέπεις·
με βασανίζουν, με χτυπούν
και συ δε με προσέχεις.