Δεν είναι πάντοτε χρυσό ό,τι έχει λάμψη.
Μπορεί μια σπίθα που ήρθε μόνο για να κάψει
να σε τυλίξει σαν κισσός και να κοιτάξει
πώς γίνεται έξαφνα ένας άνθρωπος μισός
πώς γίνετα άνθρακες, που λεν, ο θησαυρός.

Είν’ η καρδιά μια γαλάζια λίμνη
περνάει η χαρά μ’ αργυρά κουπιά
μα σαν τη μάτωσαν, πορφυρό καμίνι
κι αυτό που νόμιζαν, δεν είσαι πια
μα σαν τη μάτωσαν, πορφυρό καμίνι
κι αυτό που νόμιζαν, δε θα `σαι πια

Δεν είναι οι ώρες που μου φάνηκαν αιώνες
ενώ μικρές του ωκεανού ήταν σταγόνες.
Υπάρχουν άγραφοι κι αόρατοι κανόνες
που κάνουν έξαφνα το θέλω, μακρινό
ποτέ δεν έπιασε το λίγο ουρανό.