Στην ιστορία πάντα έμενα στο τόπο
αφού την έγραψα μαζί μ’ άλλους χιλιάδες
οίκτος και δάφνες μας ξεπέταξε με τρόπο
να `ρθούν οι επόμενοι μελλοντικοί ραγιάδες

Ήμουν κολίγος στο Τσουλάρ στο γύρισμα του αιώνα
φύτρωνα όπου έσπερνα μετά με ξεριζώναν

Ήμουν στρατιώτης δανεικός στου Δεύτερου τα χρόνια
ύστερα τρένο για βορά μαυρίσαν τα πνευμόνια

Κάποτε ήμουν πρόσφυγας ανάθεμα αν θυμάμαι
πού, πότε, πώς το ξέχασα, όπου φτωχός φοβάμαι

Ήμουν παιδί στη κατοχή που σάλταρε από πείνα
πάνω σε ξένα φορτηγά φορτώνεται η Αθήνα

Ήμουν κορίτσι απ’ τη Χίο με στείλαν παρακόρη
σπίτι μεγαλοαστικό βιτρίνα κι αποφόρι

Ήμουν αγρότισσα με γη, ΕΟΚ και καπνοτόπια
είδα τον τόπο μου ξερό, ξεπουλημένα τόπια