Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει;
Όταν κάτω από το βάρος κάποιου σύννεφου
όλο το μέσα σου σώμα γέρνει
όταν ένα μόνο βλέμμα παλιές πληγές ξύνει
όταν μια νέα αναπηρία καινούργιες πληγές ανοίγει
όταν τα φανάρια τ’ ουρανού σε κοντινή απ’ το μέλλον σου απόσταση
λάμπουν
κι όλα τα αποθέματα ζωής που `χεις συλλέξει δε φτάνουν
όταν σε βασανίζει μια θλίψη που δεν ήρθε ακόμα
όταν ο πόνος δεν έχει όνομα ούτε χρώμα
τότε αγγίζει η ποίηση σαν χέρι τρυφερό το μέτωπό σου
και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι υψηλός ο σκοπός σου
ότι οι στίχοι σου δεν τελειώνουν με τη ζωή σου
ότι η ποίηση είναι η λογοδοσία της ψυχής σου.
Πιάνεις τότε την πένα
και νομίζεις πως γίνεται ένα
με την ωραιότητα και την αθανασία.
Όμως η ποίηση ποια σου ζητάει θυσία;
Τι θέλει για αντάλλαγμα;
Μονάχα ένα πράγμα:
απ’ τη γη που κατοικείς
τίποτα μην απαιτείς.
Ούτε η πραγματικότητα να σ’ ανταμείψει
να σε πλουτίσει
μ’ αιώνια δεσμά να σε δέσει
ή να `ναι εκείνη όπως σ’ εσένα αρέσει.
Ένα μόνο να λαχταράς
να’ ναι ακόμα γύρω σου η πραγματικότητα και να την αγαπάς
να `ναι εκεί
κι ας είναι αγέλαστη, ας είναι και στριφνή.