Είναι μεσ'τα χέρια που σε κράταγα,
και όταν ξυπνούσαμε,
από το δέρμα μου τ'αγκάθια σου δεν έβγαζα…
δεν το κατάλαβα.

Δεν το κατάλαβα,
πως το κορμί σου,
ήταν στρατόπεδο συγκέντρωσης σου,
μέσα σε φράχτη τυλιγμένο,
και εγώ εκεί ν'αργοπεθαίνω,
μάταια ψάχνοντας κορμί μεσ'το κορμί σου.
Δεμένα χέρια,
δεμένα πόδια,
μάτια διπλά δεμένα και εσύ…
μια καρέκλα ηλεκτρική…
δεν το κατάλαβα…

Κι ήμουνα στη γέφυρα σου βάδιζα,
και ούτε κατάλαβα,
ότι τα ξύλα σου ήταν σάπια και όλο έπεφταν,
δεν το κατάλαβα.