Κάποτε μου είπαν πως ακτίνες θα φοράω κάτω από μια άμαξα δρόμους κυβερνάω
ξύλο ή και σίδερο όλα σε μια σφαίρα σαν τη γη θα στρέφομαι γύρω απ’ τον αέρα

Σαν ρόδα που τρέχει στον ορίζοντα φτάνει σαν τον άνεμο αντέχει κανείς δεν την πιάνει

Τόσα χρόνια πέρασαν αξία μου έχουν δώσει όλοι οι άνθρωποι μαζί ποιος θα με προδώσει
πόσες γύρες έφερα σε όλη τη ζωή μου καθόλου δε βαρέθηκα απ’ την υποταγή μου

Σαν ρόδα που τρέχει στον ορίζοντα φτάνει σαν τον άνεμο αντέχει κανείς δεν την πιάνει

Τώρα θα σε φτάσω ίσως να σε πιάσω θέλω να σ’ αγγίξω λίγο πριν χαθώ