Μεσάνυχτα και ανάμεσά μας σιωπή
δεν έχω κάτι να πω να μην έχει ειπωθεί
μα η κάθε μου ανάσα, η κάθε μια αναπνοή
γυρνά σε ένα ξημέρωμα που όλο αργεί

Κάτω από ήλιο θαμπό
μόνοι εσύ και εγώ
σα φοινικόδεντρα
στη μέση του πουθενά

Στο σκοτάδι έλαμπε το όνομά της
στα χείλη μου η γεύση απ’ το άρωμά της
πια συναντώ παντού τα χίλια πρόσωπά της
ποιος θα της πει για τα κομμένα φτερά της

Κάτω από ήλιο θαμπό
μόνοι εσύ και εγώ
σα φοινικόδεντρα
στη μέση του πουθενά