Βλέπουμε πολλά, όνειρα τρελλά,
με χαμόγελο στα χείλη, δίχως ένοια,
ζούμε μια ζωή, βράδυ και πρωί,
μέσ’ στου έρωτα τον κήπο, λουλουδένια.

Πόσο η ζωή είναι ωραία,
αδιάφορα αν πίκρες μάς κερνά,
όλα στη ζωή είναι μοιραία,
έτσι, κάθε τι ξεχνιέται και περνά.

Παίζουν τα βιολιά μέσ’ στη σιγαλιά
και ξεχνούμε σ’ ένα βαλς τον εαυτό μας
κι έρχονται βραδιές μέσα στις καρδιές
που μάς λένε κάποιοι χτύποι το γραφτό μας.

Κι όμως, η ζωή είναι ωραία
κι ας κλαψαμε κρυφά κάποια φορά,
όλα στη ζωή είναι μοιραία,
συγγενεύουνε η λύπη κι η χαρά.