Όλα, όλα ήτανε πέρυσι, γιομάτα ανθούς και νιάτα
κι όμως, κι όμως, όλα σκορπίσανε τώρα, στην πρώτη μπόρα.

Κι όλο φυλλορροεί το δέντρο της καρδιάς μου
και βράδυ και πρωί, λέω με πένθιμη φωνή.

Όλα μού γελούσαν και μού τραγουδούσαν
κι όλα με μεθούσαν, πέρυσι, τέτοιον καιρό,
μου `διωξες τα χιόνια κι έφερες στα κλώνια
και τα χελιδόνια, πέρυσι, τέτοιον καιρό.

Μα όμως δεν μας βρήκε η Άνοιξη εφέτο, σαν πέρυσι, ντουέτο
κι είναι το δρομάκι τού σπιτιού μας, βουβό, νεκρό
κι όλα δε γελούνε και δε με μεθούνε
όπως με μεθούσαν, πέρυσι, τέτοιον καιρό.