Της μίλαγε γι’ αγάπη όλα τα βράδια
μα εκείνη τον γελούσε, η τρελή,
ζητούσε απ’ αυτόν μονάχα χάδια
και μέθαγε με ένα του φιλί.

Μα εκείνος ο φτωχός που αγαπούσε,
ζητούσε μιαν αγάπη αληθινή
κι όταν, αυτή, ειρωνικά γελούσε,
με πονεμένη, έλεγε, φωνή.

Άστατη καρδιά, δεν μπορείς εσύ να μ’ αγαπήσεις,
θα `ρθει μια βραδιά, σ’ άλλον, τα φιλιά σου να χαρίσεις,
λησμονάς, δεν πονάς, έτσι είσαι πλασμένη,
άστατη καρδιά, θα `βγεις πάντα γελασμένη.

Αγάπα με, της λέει ο καημένος
μα εκείνη τον ακούει και γελά,
τον βλέπει που δακρύζει πικραμένος
και μέσ’ στα μάτια τότε τον φιλά.

Γι’ αγάπη τού μιλάει τώρα εκείνη,
πως άρχισε, τού λέει, ν’ αγαπά
μα, πίστη πια στα λόγια της δε δίνει
και πονεμένος, πάλι, τραγουδά.

Άστατη καρδιά, δεν μπορείς εσύ να μ’ αγαπήσεις,
θα `ρθει μια βραδιά, σ’ άλλον, τα φιλιά σου να χαρίσεις,
λησμονάς, δεν πονάς, έτσι είσαι πλασμένη,
άστατη καρδιά, θα `βγεις πάντα γελασμένη.