Σάββατο κι άπλωσε της άνοιξης σεντόνι
και το πουλί ξυπνάει νηστικό
μα συ τις λέξεις τις χτυπάς με τη σφενδόνη
και τραγουδάς το κρύο και το χιόνι
μ’ ένα σκοπό που κρύβει μυστικό
για να ξυπνά στα χείλη και να λειώνει.

Σα να γεννήθηκες στον κόσμο τούτο μόνος,
με μια κιθάρα ανασταίνεις ραψωδούς
που λεν τραγούδια που δεν άγγιξε ο χρόνος
και γονατίζει στο κατόπι σου ο Θρόνος
για ν’ ανεβούνε οι παρθένες της Ηχούς
να βρούνε τρόπο να γλυκάνει αιώνων πόνος.

Οι νότες στάζουν απ’ τα ξέπλεκα μαλλιά σου
σαν τη βροχή που στέλνει ο ουρανός
είν’ το τραγούδι στοιχειωμένο απ’ τη μιλιά σου
και κάνει ίσκιο δροσερό η αντηλιά σου
να ξαποστάσει η ψυχή του καθενός
μες στην κιθάρα που ξυπνά στην αγκαλιά σου.

Σάββατο κι άπλωσε της άνοιξης σεντόνι
και το πουλί ξυπνάει νηστικό
μα συ τις λέξεις τις χτυπάς με τη σφενδόνη
και τραγουδάς το κρύο και το χιόνι
μ’ ένα σκοπό που κρύβει μυστικό
για να ξυπνά στα χείλη και να λειώνει.