Στο άδειο το δωμάτιό μου μπαίνω
με θέα τον ορίζοντα πεθαίνω
τα ρούχα μου κολλάν απ’ τον ιδρώτα
παράξενες σκιές γεννούν τα φώτα.

Στο άδειο το δωμάτιο ματώνω
με νύχια τις παλάμες μου πληγώνω
η δύναμη που μου ΄λεγαν να έχω
μου μίσεψε και μου `παν να προσέχω.

Θέλω να ζω, είπε στους ξένους η ψυχή μου
σας αγαπώ, μα με επρόδωσε η φωνή μου
κρυμμένοι ήχοι μες στους θάμνους και τη χλόη
είναι των μόνων των ανθρώπων η φωνές
κι όταν γερνούν θα ακουστούν σα μοιρολόι
που `χει γραφτεί από παλιότερες γενιές.

Στο άδειο τα δωμάτιο γεννιέμαι
στο πάτωμα κρυφά ξομολογιέμαι
τα φιλμ απ’ τη ζωή μου ξετυλίγω
να τα μοντάρω, να τα ζήσω, λίγο, λίγο .