Βρήκα τον ήλιο σκοτεινό έξω απ’ το σπίτι.
Δεν έχω όνομα και δεν μπορώ να βρω
τις αφορμές που είχαν τα μάτια του Ελύτη
να δουν γοργόνες μες στου Αιγαίου το νερό.

Φτιάχνω τους στίχους μου από ιδρώτα και τσιμέντο
κάτω από φώτα νυσταγμένα ηλεκτρικά.
Κι όταν αισθάνομαι πως φτάνω στο κρεσέντο
με αναζητούν στο κινητό για τη δουλειά.

Γράφω τα ποιήματα με κόκκινο μελάνι.
Όλα είναι μίζερα. Μα κάπου, ξαφνικά,
κάτι σαν έρωτας σα νοσταλγία με πιάνει
και μια λιακάδα μου ζεσταίνει την καρδιά.

Κι έτσι τη βρίσκω ξενυχτώντας με στιχάκια
σε περιπάτους τριγυρίζω μοναχός.
Κι ο νεροχύτης, παραλία με βοτσαλάκια
γίνεται αμέσως κι όλη η κάμαρη, βυθός.