Ήταν τα μάτια σου σαν ραγισμένο τζάμι
γυαλί που μου `κοβε κομμάτια την καρδιά
κι όπως με κοίταγες ένα βαθύ ποτάμι
στα στήθια κύλαγε γλυκό σαν μαχαιριά

Άγνωστη αγαπημένη
λυπημένη σαν παιδί
στην ψυχή μου κάτι μένει
άγνωστη αγαπημένη
και σε τραγουδεί

Όσο σ’ αγάπησα ποτέ δε θ’ αγαπήσεις
πολύ σ’ αγάπησα θλιμμένη Παναγιά
κι ύστερα χάθηκες μα μέσα μου θα ζήσεις
χαμένο βότσαλο που κρύβει η αμμουδιά