Με έναν σπόρο θαμμένο στην καρδιά σου
Που όλο τον κρύβεις
Σ’ ανήλιο μέρος τον αφήνεις
Ποτέ δεν τον ποτίζεις

Πάντα μιλάς πολύ με τους ανθρώπους
Μα σπάνια λες αυτό που θες
Βγαίνεις έξω γελάς τραγουδάς
Κάποιον να ξεγελάς

Από το κλάμα νεογνού μέχρι το ρόγχο του θανάτου
Μαζί σου πάντα κουβαλάς τον φόβο του Σαββάτου
Και εγώ ποτέ που δεν μιλώ για ήττες και για φόβους
Απόψε βάλτε μου να πιω μη σας φοβάμαι όλους

Σε μια τεράστια φυλακή
Έχτισες μια δικιά σου
Να μένεις μόνος σου εκεί
Χαμένα τα όνειρά σου

Είναι η γνώση συγγενής
Της άγριας άγνοιας μας
Και οι κραυγές μας άναρθρες
Ηχούν στα ποιήματα μας