Οι στάλες από τα σύννεφα σχηματίζουνε εικόνες
μαζί με αναμνήσεις από κάποιους δύσκολους χειμώνες
είναι και αυτές οι νύχτες που μοιάζουνε με αιώνες
έτσι μάλλον νιώθουν οι ψυχές όταν νιώθουνε μόνες.
Με το να μου λείπεις με αυτό συνήθισα, συνέχισα
ξενύχτησα, διασκέδασα θυμάμαι ψεύτικα γέλασα
αλήτεψα, με φίλους θυμάμαι άσχημα μέθυσα
σε έψαξα παντού μα πάλι πουθενά δεν έφτασα.
Ότι και να γίνει καμία δε θα σε σβήσει από την ψυχή μου
ότι και να κάνω όπου και να πάω πάντα θα σε έχω μαζί μου
στις νότες που θα παίζω και στους στίχους που θα σκέφτομαι
σε `κείνα τα κομμάτια που πάντα από σένα θα τα εμπνέομαι.
Με κάλπικες αγάπες κάποτε νόμιζα ότι σε ξέχασα
μα όσο ήθελα εσένα ποτέ μου καμία δε θέλησα
μα αυτό που με πληγώνει είναι αυτά που μαζί σου έζησα
να τα αγαπώ και να τα μισώ μαζί ποτέ μου δεν έπαψα.

Τι έχω πάθει και η μουσική μου βγαίνει λυπημένη
ήταν αγάπη μα είσαι πια για μένα μια ξένη
δεν έχω μάθει και ίσως τελικά αυτό να φταίει
τα ίδια λάθη και μια σιωπή συνέχεια να μου λέει.

Ακόμα σε σκέφτομαι τις νύχτες που έρχονται
θυμάμαι λυπάμαι πονώ, να γύρναγες εύχομαι.

Ακόμα κάποιες νύχτες δε το αποφεύγω και πάλι σε σκέφτομαι
ακόμη σε αγαπάω τόσο πολύ που με κάνει να με σιχαίνομαι
ακόμη δε το καταλαβαίνω γιατί ακόμα να το ανέχομαι
στην σκέψη μου να σε έχω κάθε τόσο να σε υποδέχομαι.
Ακόμα δε γίνεται, από την ψυχή μου να σε σβήσω
γιατί να είναι τόσο δύσκολο πίσω για πάντα απλά να σ’ αφήσω
ακόμα δε γίνεται σε κάποια άλλη πάλι την ψυχή μου να ανοίξω
σε ποιον να μιλήσω και τι να πίσω για πάντα πλέον σε να αφήσω
σε ποια να μιλήσω και τι να ζητήσω αφού σε ότι κάνω είσαι από πίσω.
Με στίχους θα σου μιλήσω με ανάγκασες να σε αφήσω
ποτέ σου δεν έκανες πίσω σαν να ήθελες να σε μισήσω
η αγάπη να γίνεται μίσος όλοι το νιώσαμε κάποτε μήπως
είναι μύθος με ανάλογο στιλ και ύφος ίσως;
Ό,τι και να έγινε όμως εγώ ποτέ μου δε σε μίσησα
πριγκίπισσα, ίσως να φταίω και εγώ που κάποτε λύγισα
σε ύμνησα για ότι εγώ αγάπησα το τίμησα
σαν ευχή το φύλαξα βαθιά μέσα μου και το εκτίμησα.