Πέρα απ’ τον κόσμο με καλούν φωνές,
μα οι συμβουλές είναι να κάτσω πίσω μέχρι που θα μπει σε αυτό ένα τέλος.
Μα έλα που και σήμερα μετά από τόσα χρόνια,
με φωνάζουν λες και είμαι μέσα σε μιας μάχης το έλεος.
Βοήθεια απεγνωσμένα περιμένω να `ρθει,
άλλο δεν άντεξα, ξεκίνησα προς τα `κει και ότι θέλει θα `ρθει,
Ακούγονται απ’ της γης τα βάθη, άλλοτε από ψηλά, απ’ τη θάλασσα,
απ’ τους βράχους ή και δίπλα μου κύκλος σε πάλη.
Έκατσα κάτω να πεισθώ ότι απλά δε μου συμβαίνει τίποτα,
τίποτα με γροθιές μου στο κεφάλι.
Σταμάτησαν να μου μιλάν για λίγο όταν ξεπέρασα τις δικές τους φωνές με τη δική μου κάτι κάνει.
Πρώτη φορά που άκουσα να γελάνε,
το ψέμα τους εμφανές τη δική μου ώρα σκοτώνουν, τη δική τους την περνάνε.
Κυρίαρχος της σκέψης μου θυμάμαι, τις εμφάνισα,
πολύ καλό θα ήταν στο διάολο να πάνε, αφού είν’ το σπίτι τους εκεί,
τις έδεσα μ’ αλυσίδες, για πάντα φαντάσματα πάνω στη γη
και κάθε ράμμα στο στόμα να υπενθυμίζει ότι η ησυχία είναι ιερή,
κάθε βωμός και κάθε τέχνη απαιτεί αυτή.
Και να που φτάσαμε στο σήμερα,
χώρος μου σταθμός, έρχονται – φεύγουν και όσοι δε σέβονται εμένα,
σέβονται βλέμμα απ’ την ύαινα.
Ένα βήμα μπροστά, ποιον αγαπάς σημαίνει πως θα μου τη φέρει,
προσεχτικά όπως κινείσαι και ότι λες ο άνεμος όλα θα μου τα φέρει

Που λες καλά κρατώ, άσε τι λένε έξω απ `το χορό,
εσύ και εγώ μαζί σ’ αυτό, πληρώνεις τ’ ανάλογο,
σου `πα πως θα `μαι εδώ,
καταστρέφοντας φωνές, απόψεις σφαιρικές,
αιχμές που εξέχουν χάρτινους θεούς, να τυφλωθώ
Που λες πολλά κρατώ, βάρος δυσανάλογο,
μια σπίθα δημιουργίας να αφήσω καίγοντας όλο μου το άγχος,
βράχος που θρυμματίζει κύματα,
χείμαρρους σταματάει, κεντρική ρίζα του δάσους.

Καλό ξεμπέρδεμα με σκέψεις και για σήμερα,
το βάρος φίλος σου, γνωρίζεστε από πάντα.
Είναι βαριά κουβέντα φίλε το περπάτα,
χαρούμενοι για το γαμώτο της υπόθεσης, γι’ αυτό σταμάτα.
Χώρος και άλλος για προβλήματα, άπλετος, από μικρός συλλέγω,
τα κλειδώνω σε βιτρίνες, καμαρώνω όταν τα βλέπω,
δρόμοι αμφίδρομοι, τίποτα δεν είναι όπως παλιά,
μα και το σήμερα παλιά θα γίνει, απόλαυσε τα απρόοπτα.
Καμία ενότητα μου δεν κατέληξε στα απόνερα,
εκτός από ένα μυστικό που έθαψα στην όχθη του βάλτου.
Και σε όσους αποκάλυψα το μυστικό,
τρέξαν’ να το ξεθάψουν,
μα δε βγήκαν έξω ξανά απ’ το βάθος του λάκκου.
Πράγματα δικά μου,
έχεις δυο χέρια να κρατάς τον κόσμο σου,
να μη μπλέκεις με κόσμους άλλων,
αφού σου το είπα, από μακριά φαίνεται η αλήθεια,
από κοντά ένα καλημέρα-καληνύχτα.

Που λες καλά κρατώ, άσε τι λένε έξω απ’ το χορό,
εσύ και εγώ μαζί σ’ αυτό, πληρώνεις τ’ ανάλογο
σου `πα πως θα `μαι εδώ…

Μέχρι να δω τι κρύβεις, μεγαλώνω κι είμαι ευαίσθητος,
να αγαπήσεις μια φορά, δε θα `σαι πια αναίσθητος.
Τα νεύρα μου σπασμένα, δεν μπορώ πια να `μαι ευέξαπτος,
δε μου `λειψε να ΄μαι μικρός, μα η θέση δεύτερος.
Τα δώρα μου γίναν χιόνι,
δε ξέρω αν φταίει η υπεροψία πάντως ο καλός καιρός τα λιώνει,
στο κρύο όλοι στο βαγόνι,
στη ζέστη όμως γυρίζουν όλοι μόνοι και περήφανοι…

Είμαι.... Κεντρική ρίζα του δάσους.