Ένας κόσμος που δεν ανήκω, η άποψη μου μαθημένη από πολύ μικρή να μην μετρά
φτιάχνω τελειώνω και εγκαταλείπω, τα βήματα δε φτάνουν να φτάσω μπροστά
μονίμως πίσω, πίσω από τα θέλω μου να γυρίζω, στην πόρτα τρέχω βιαστικά μα από μέσα χτυπά
φόβος με τον χρόνο κολλητοί με ξεγελούν, και διασκεδάζουν τον άνεμο βάζουν με όλα να φυσά
γκρεμίζει αντάρτες, όνειρα λίμνες και μάνες, το λίγο από το περισσότερο, τον θόρυβο ακούω απ ότι γελά
το ταξίδι της όποιας θετικής σκέψης, την ασφάλεια του αισθάνομαι, το πριν και το μετά
μιλάω, από το πηγάδι των ευχών γιατί δεν έχει αστέρια, από τη φωλιά των ερπετών κρατώ φωτιά για ενέδρα
από τη φωνή της λογικής θα σ’ απαλλάξει, ξέρω προσαρμόστηκες στην παράνοια και εντάξει
μα εγώ δεν έμαθα έτσι, έτσι μου είπαν να μάθω, έμαθα ότι μάθαινες καιρό πως να μην μάθω
πως να με εξαφανίσεις, γενικά να μην υπάρχω, πίστευε σε αυτό όσο εγώ θα εξερευνώ τον πάτο
όλα πηγαίνουν κάτω, θησαυροί και θύματα, αν δεν έχεις έρθει, έλα να σου απαγγείλω ποιήματα
διηγήματα χαμένης νιότης, για το πως χρίζεσαι ιππότης, για τον έρωτα, για το τι έπαθε ο προδότης
διηγήματα χαμένης νιότης, για το τι έπαθε ο προδότης,
διηγήματα χαμένης νιότης, για το πως χρίζεσαι ιππότης
διηγήματα χαμένης νιότης, , για τον έρωτα, για το τι έπαθε ο προδότης
Το βάρος σ’ αφήνει, μα το έχεις κουβαλήσει ήδη, κατάλοιπα από το πρόβλημα όταν ηρεμεί σε πνίγει
είδα φίλους να μην την παλεύουν από την λύπη, να τους κυνηγά το φάντασμα του παρελθόντος
και ένα χάπι να τ’ απομακρύνει
μα ποιος θα το εξοντώσει, ιδού το ερώτημα, κανείς σπαθί τους δε θα δώσει
μονάχα εσύ μπορείς να δεις την όψη, και όσο και να το φοβάσαι χτύπα μέχρι να ματώσει
φίδια ξάγρυπνα, άλλα από τσιμέντο και άλλα απ’ άχυρα, άλλα από ιδρώτα και αίμα, και άλλα χωρίς άγκυρα
όλα όμως είναι άψυχα, απ’ το χαμόγελο μας παίρνουν λάμψη, προσπαθώ για αυτόν που το `χει ξεχάσει, να αλλάξει
η παύση σκέψη ανασυντάσσει, σε ποιον ζητάς να αλλάξει, εσένα `ντάξει, φτάνει από τους άλλους ανέλαβε δράση, δώσε βάση
χάλασε ενέργεια για πράγματα που μετανιώνω, αναζητά μαχαίρι φόνο και ο μπάτσος στον ώμο
δηλώνω παράτολμος, ψάχνω για μπαλκόνι και ας είναι αερίων θάλαμος τριγύρω, γύρω κοιτώ να μην γίνω αυτό που κρίνω, θίγω πράγματα που πλήττω, βρίσκω δύναμη όπου αφήνω, παίρνω έστω και λίγο
και ψάχνω το πως, ανθός που θέλει τον σπόρο να σπείρει, για πόσο θα μείνει, για πόσο θα φύγει, για πόσο θα δίνει, για πόσο είναι ο κόσμος, για πόσο είναι η μνήμη, για πόσο το νόημα ο Πάνος θα βρίσκει σε στίχους, ήχους, το ύψωμα ήθους, σε μπότες, σε λούπες, σε μουσικούς μύθους, σε φίλους, ανώνυμη αγάπη του πλήθους, το ίδιο αποτέλεσμα σε όρους ίσους
χύμα από τότε που θυμάμαι που τη φάση την έβλεπαν όλοι σαν έδεσμα, κανένα αποτέλεσμα δίχως ουσία, την πλάτη τους όλη αφαίρεσα
κέρδισα έξω από τα νερά μου, μα την θάλασσα βρήκα και πάλι κοντά μου
παράλογο το γεγονός ότι κρύβω, μα αφήνω να δεις την σκιά μου
διηγήματα χαμένης νιότης, για το πως χρίζεσαι ιππότης, για τον έρωτα, για το τι έπαθε ο προδότης
διηγήματα χαμένης νιότης, για το τι έπαθε ο προδότης,
διηγήματα χαμένης νιότης, για το πως χρίζεσαι ιππότης
διηγήματα χαμένης νιότης, , για τον έρωτα, για το τι έπαθε ο προδότης