Γράφω ελεύθερα,
σκίτσα, μουντζούρες, λέξεις ανορθόγραφες πάνω σε κόλλες Α4.
Τίποτα δεν κυλάει ρολόι,
κυλάει το θέμα άμα το τρέξω εγώ συνήθως με το ζόρι, ναι.
Πάμε γι’ αυθεντικό κομμάτι,
όλα απ’ τον εγκέφαλο ξεκινάν με καταφύγιο το στομάχι.
Κλείσε μου το μάτι,
πάρε με μακριά κρύψε με φανερά εκεί στις Γης την άκρη.
Ελεύθερος ακόμα,
δε φτάνει εκφοβισμός, για να λυγίσω θέλει ακόμα,
με μια σφιχτή γροθιά να με υπολογίζεις στον αγώνα,
ανέκαθεν τηρούσα κάθε άγραφο κανόνα
τώρα βλέπω όποιον δε φέρθηκε καλά στην κατηφόρα.

Στο μηδέν, ούτε με δεν, ούτε με μεν,
ανήκω μόνο στον εαυτό μου δε χωράει τίποτα, κανένα σχόλιο ουδέν
ούτε με μεν, ούτε με δεν, κι αν πήγα κάτω στο μηδέν
ήταν επιλογή μου για να βρω το άνωθεν, κι ας λεν.

Ναι είμαι ελεύθερος ακόμα.
Για να `μαι ελεύθερος ακόμα, ναι.
Και θα `μαι ελεύθερος για πάντα, ναι.

Κι άμα χαθείς, ξέρεις που να `ρθεις να με βρεις,
μπορεί ν’ αλλάξω γνώμη αν δω πως πραγματικά προσπαθείς,
κακία όλη ν’ αποβάλλεις, μην κοιτάς να συγκριθείς,
θέλω χαμόγελα σε κάθε βήμα, στήριγμα να μπεις.
Τις κουρτίνες απ’ το τζάμι μου τραβώ,
διοχετεύω φως στα προβλήματα να σταθώ,
δε θα με ρίξουν, θα σε ρίξω πρώτος κάτω εγώ,
ένας μ’ έναν είτε μ’ όλους, ναι σε προκαλώ.

Είστε μηδέν, ούτε με δεν, ούτε με μεν,
ανοίγω μόνο τον εαυτό μου σ’ όποιον στήριξε στις δύσκολες στιγμές
σχόλιο ουδέν, ούτε με μεν, ούτε με δεν, κι αν πήγα κάτω στο μηδέν
ήταν επιλογή μου να δω πως αισθάνεσαι, μηδέν,
ούτε με δεν, ούτε με μεν,
ανοίγω μόνο τον εαυτό μου σ’ όποιον στήριξε στις δύσκολες στιγμές
σχόλιο ουδέν, ούτε με μεν, ούτε με δεν, κι αν πήγα κάτω στο μηδέν
ήταν επιλογή μου να δω πως αισθάνεσαι.

Ναι είμαι ελεύθερος ακόμα.
Για να `μαι ελεύθερος ακόμα, ναι.
Και θα `μαι ελεύθερος για πάντα, ναι.