Δεν κάνω μουσική γι’ αυτούς που αλλάζουν εύκολα όπως προστάζει η εποχή
αλλά γι’ αυτούς που στα δύσκολα συχνάζουν και κάνουν ότι προστάζει η ψυχή.
Ούτε για τους μάγκες του σχολείου, μα για τους μη δημοφιλής,
στο διάλειμμα, στο χώρο του προαυλίου κάπου μόνοι κάθονται εκεί θα τους δεις.

Ούτε γι’ αυτές που το παίζουν μοντέλα και έχουν αλαζονεία μες στην ψυχή,
τα χρόνια περνάνε σαν σκόνη στον αέρα, η ομορφιά τους δε θα είναι παντοτινή.
Γράφω γι’ αυτές που σε κερδίζουν κάθε μέρα με μια ματιά πάντα καθαρή,
για όλες αυτές που βλέπουν πιο πέρα από την ξανθιά ανταύγεια στο μαλλί.

Ούτε γι’ αυτούς που ικανοποιούνται βασίζοντας την ύπαρξή τους στα λεφτά,
τώρα όλοι αυτοί τι θα μας πουν που νιώθουν γυμνοί δίχως αυτά.
Ούτε γι’ αυτούς που την έχουν ψωνίσει, ούτε γι’ αυτούς που την έχουνε δει.
Μόλις η ζωή στον τοίχο θα τους φτύσει θα καταλάβουνε τι πάει να πει

να είσαι ταπεινός για όσα έχεις κάνει, για την αξία τους μεγάλη ή μικρή
και όταν η έπαρσή σου φτάσει στο ταβάνι η πτώση θα είναι πιο σφοδρή.
Ούτε γι’ αυτούς που προσποιούνται για να κερδίσουν ότι θέλουν στη ζωή,
αλλά γι’ αυτούς που ντόμπρα ξηγιούνται και ας ξέρουν πως η γνώμη τους δεν είναι αρεστή.

Γράφω γι’ αυτούς που πάνε κόντρα στο ρεύμα όταν κάτι δεν τους φαίνεται σωστό,
για τα πιστεύω τους θα φτάνανε στο τέρμα και μόνο γι’ αυτό αξίζουν σεβασμό.
Γράφω γι’ αυτούς που παίζει η μουσική μεγάλο ρόλο μέσα στη ζωή τους,
που δεν είναι διασκέδαση απλή, μα συντροφεύει την κάθε αναπνοή τους.

Γράφω γι’ αυτούς που δύσκολα περνούν, γι’ αυτούς που δύσκολα τα βγάζουνε πέρα,
κατάφεραν όμως να μην ξεπουληθούν και αξιοπρέπεια να έχουν για σημαία.
Γράφω γι’ αυτούς που αποφεύγουν τη μάζα, που σκέφτονται με τη δική τους λογική,
που δεν καταπίνουν τα σάπια πρότυπα που τους προβάλει η TV.
Γράφω γι’ αυτούς που κυνηγάνε το όνειρό τους με πείσμα, θάρρος και επιμονή
και όταν κοιτάνε στον καθρέπτη το είδωλό τους νιώθουν καλά με αυτό και όχι ντροπή.

Γράφω γι’ αυτούς που δεν τα παρατάνε, γι’ αυτούς που έχουν ψηλά τη γροθιά,
γράφω γι’ αυτούς που όπως όλοι γερνάνε μα ένα παιδί έχουν μες στην καρδιά.
Γράφω γι’ αυτούς που παραιτηθήκαν και στα ουράνια πετάξαν μακριά
και αν τα τραγούδια μας δε θα ακούσουν, θα τραγουδάμε κοιτώντας ψηλά.