Δέκα με μία το πρωί
παίρνω τους δρόμους σαν τρελή και σε ζητάω
πάω όπου πηγαίναμε μαζί
όμως δεν είσαι πια εκεί και εγώ πονάω.
Δέκα με μία το πρωί
ψάχνω την άδεια μου ζωή και σου μιλάω.

Με έχει σκοτώσει, το φέρσιμό σου
έχεις πληγώσει, τον άνθρωπό σου
Μία καταδίκη, είναι η φυγή σου
και σου φωνάζω, είναι ντροπή σου.

Μία με πέντε το πρωί
σου τηλεφώνησα γιατί, σε αγαπάω
ήρθες στην σκέψη μου ξανά
να μου θυμίσεις τα παλιά και εγώ πονάω.
Μία με πέντε το πρωί
ακούω ήχους στην σιωπή και τραγουδάω.

Με έχει σκοτώσει, το φέρσιμό σου
έχεις πληγώσει, τον άνθρωπό σου
Μία καταδίκη, είναι η φυγή σου
και σου φωνάζω, είναι ντροπή σου.