Μέσα σε μια κατεστραμμένη πόλη ψάχνω επιζώντες
μέσα στα χαλάσματα
μέσα σε μια κατεστραμμένη χώρα ψάχνω τους δικούς
μου μέσα σε χιλιάδες πτώματα
έρημος και στάχτη το μέρος που μεγάλωσα
χώρος για τρωκτικά κι άλλα παρόμοια πλάσματα
τι να πρωτοπώ για την κοινωνική ειρήνη σας
εδώ και τόσα χρόνια ζωή στα χαρακώματα

Κι όμως οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που ακόμα δεν ήρθανε
οι πιο όμορφες στιγμές είναι αυτές που απ’ τη μνήμη μας σβήσανε
τα πιο όμορφα λόγια είναι αυτά που ποτέ μας δεν είπαμε
τα πιο όμορφα όνειρα είναι αυτά που ποτέ μας δε ζήσαμε

Με λύσσα προσπαθώ να σπάσω τα δεσμά μου
αλυσοδεμένος να βγω στην επιφάνεια
φωνάζω όσο μπορώ μα πνίγονται οι κραυγές μου
έχω συνηθίσει να ζω μες στην αφάνεια
μια παρτίδα από την αρχή χαμένη
πάντα με φόντο μαύρο μου κλέψανε τα χρώματα
τι να πρωτοπώ για την κοινωνική ειρήνη σας
εδώ και τόσα χρόνια ζωή στα χαρακώματα

Κι όμως οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που ακόμα δεν ήρθανε
οι πιο όμορφες στιγμές είναι αυτές που από τη μνήμη μας σβήσανε
τα πιο όμορφα λόγια είναι αυτά που ποτέ μας δεν είπαμε
τα πιο όμορφα όνειρα είναι αυτά που ποτέ μας δε ζήσαμε

Κι όμως οι καλύτεροι φίλοι είναι αυτοί που στο χρόνο χάθηκαν
οι πιο όμορφες αγάπες είναι αυτές που ποτέ δεν κράτησαν
οι πιο όμορφες λέξεις είναι αυτές που ποτέ δεν ειπώθηκαν
τα πιο όμορφα τραγούδια είναι αυτά που ποτέ δε γράφτηκαν