Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος,
και μας είναι βάρος, γιατί δεν ζούμε, κατάλαβες.
Μόνο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Ας ζήσουμε λοιπόν χωρίς τα πρέπει μας
Να παίξουμε σαν μικρά παιδιά
Κάθε επιθυμία ελεύθερη και όσο πάει

Κάνε πίσω αν θες εσύ
Τον πήρα εγώ τον δρόμο μου, θα πάω και όπου βγει
Ρισκάρω, έτσι είναι η ζωή και άμα δεν πάρω
Θα αποκτήσω ακόμα μια ουλή για να κοζάρω

Δεν ξεχνάω
Φτιάχνω μουσική για αυτούς που αγαπάω
Να τους ευχαριστήσω λίγο που είναι εκεί για να ακουμπάω
Το στιχάκι αυτό κολλάω σαν χαρτάκι και το αυτί σου είναι ο πότης που το γυρνάω

Το τίποτα δε μου ταιριάζει
Εγώ είμαι άλλος ένας που εκφράζεται και εκφράζει
Ρισκάρω και ας μην πάρω, ας χάσω δεν πειράζει
Γιατί της στιγμής το νάζι είναι της ψυχής το γκάζι

Είναι η ζωή που αλατοπίπερο μας βάζει
Διαφωνίες, ερωτόλογα, τσακωμοί και χαλάζι
Γλύκα και γλυκόλογα, βάσανο και μαράζι
Σχέσεις ανθρώπινες και ο νους μας σιγοβράζει

Έχω καλές στιγμές να ζήσω
Να διαφωνήσω
Να συμφωνήσω
Να ζήσω αρμονικά μαζί σου

Εγώ και εσύ καρδιά μου είμαστε ηφαίστειο
Τρεμάμενη η γη, στα πόδια μου νιώθω ένα δέσιμο
Τόσο μαζί και όμως τελείως διαφορετικοί
Τόσο που η σχέση δείχνει να ακροβατεί, όσο ευημερεί

Αδερφέ μου, έχουμε χαθεί
Εγώ εδώ και εσύ εκεί, μπλεγμένοι στην ροή
Κοιτάμε το ρολόι και τρέχουμε βιαστικοί
Κολλήσαμε στα ασήμαντα και έφυγε η μισή ζωή,

Γλυκιά λέξη το ευχαριστώ
Να δίνεις και να παίρνεις ότι πιο σημαντικό
Εγώ δίνω μουσική, εσύ παίρνεις μηνύματα
Εσύ μου δίνεις αγάπη και εγώ αντλώ ερεθίσματα

Ρίξε ένα χαμόγελο, ασ'τα αίτια
Ζούμε την ζωή κάθε στιγμή σαν περιπέτεια
Το σήμερα, το τώρα συγκεκριμένα
Ας μην το οργανώσουμε και ας βγάλουμε απωθημένα

Ας ζήσουμε μια περιπέτεια ακόμα
Ασ'το ρολόι, δεν ήρθε η ώρα ακόμα

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζωα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ’ αφήσαμε, γι’ αυτό το αύριο, που δε θα `ρθει ποτέ

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:

Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.

Όμως, τ’ αφήσαμε για αύριο