Είμαι μέρες εδώ, ούτε λέξη δε σου έγραψα
Μα δε βρίσκω μια λέξη το κενό να χωράει
Κι απ’ τη πόλη που ξέρει καλά να ξεχνάει
Μια μικρή σου στέλνω ζωγραφιά

Είμαι ξένος εδώ μα όλα μοιάζουνε γνώριμα
Περπατώ τα πρωινά πλάι στο κανάλι
Σταματώ για καφέ στο μεθυσμένο καράβι
Και στο πάρκο χαζεύω τα παιδιά

Κι είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Οι μυρωδιές της γης κι ο κόσμος που σκορπά
Και δε ραγίζει η καρδιά μου που δε σ’ έχει πια
Είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Είναι παράξενα κι ωραία

Η ευτυχία περνά πάνω σ’ ένα ποδήλατο
Η αγάπη μια άγνωστη γλώσσα μιλάει
Ανεβαίνω στο τραμ και στη τύχη με πάει
Το σκοτάδι στάζει από τα ρούχα μου

Κι είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Κι εγώ δε βιάζομαι να φτάσω πουθενά
Και δε ραγίζει η καρδιά μου που δε σ’ έχει πια
Είναι παράξενα κι ωραία

Είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει
Κι αυτός ο άνεμος τα φύλλα που σκορπά
Και δε ραγίζει η καρδιά μου που δε σ’ έχει πια
Είναι παράξενα κι ωραία όταν βρέχει
Είναι παράξενα ωραία όταν βρέχει