Κάψαμε τον καρνάβαλο στην πόλη χτες,
πρώτα του βγάλαμε τα μάτια, να μη βλέπει τις φωτιές.
Εδώ δε συγχωρούμε αυτούς που πιάνουν τα κορίτσια μας
και τους λένε «τι κάνεις εσύ μ’ αυτές;».

Σήμερα βγαίνουν οι εικόνες στους δρόμους
και ο δεσπότης ευλογεί τα κινητά μας.
Γλυκό αεράκι την άνοιξη φέρνει,
κάποτε καύλωνες και μόνο μ’ αυτό...

Μωρό μου, όλα πεθαίνουν, είναι γεγονός,
μα εγώ ακόμα σε θέλω, κι ας το παίζω άνετος.
Τώρα, το ξέρω, σου λείπει που δε μιλάμε πια,
μα θα γυρίσει μια μέρα κι αυτή η ρουλέτα σωστά.
Είμαι δυο χρόνια χαμένος στα ίδια σκατά,
μα ήσουν εσύ αυτό που μέσα μου κράτησα.

Αχ νά `πεφταν αυτά τα τείχη ξαφνικά
τώρα που το Κανόνι πολιορκείται μυστικά.
Κάθε φορά που σε σκέφτομαι και κλαίω,
«θα ξαναζήσουμε μαζί όπως τότε», λέω.

Πλησιάζει η μέρα που θα βγούμε στους δρόμους
για να γιορτάσουμε τη γύμνια μας.
Ωραία που θα φυσήξει ο μπάτης ξανά,
μα αυτή δε θά `χει όνομα.

Μωρό μου, όλα πεθαίνουν, είναι γεγονός,
μα εγώ ακόμα για σένα είμαι ζωντανός.
Τώρα, το ξέρεις, πονάω που δε σ’ έχω πια,
μα θα πάρω πίσω μια μέρα όσα μου πήρε το στοίχημα.
Κάθε Σεπτέμβρη φωνάζει μέσα μου η ίδια φωνή
το φονιά και το ληστή,
μα στα Απέραντα Θέρη μου κοιμάσαι ολόγυμνη εσύ.