Στη σκοτεινιά αυτού του κόσμου
έκρυψα τη μισή ζωή μου
κι ήταν σαν νά `χασα το φως μου
ζώντας την άλλη τη μισή μου

Σ’ ένα καημό που με βαραίνει
σ’ ένα γιατί που με ματώνει,
γυρνά η σκέψη σαν χαμένη
και πάλι μέσα μου νυχτώνει

Σταμάτα, πόνε, τ’ αγκάλιασμά σου,
θολό ποτάμι το πέρασμα σου.
Στέρεψαν πια οι αντοχές μου,
άκου, θεέ, άκου, θεέ,
τις προσευχές μου

Στις παρυφές της ύπαρξής μου
κυλάει ο χρόνος προς τα πίσω,
μα τους ανθούς της άνοιξής μου
δεν ξέρω πια που να ζητήσω

Παγώνει ο τόπος που πατάω,
φεύγει η ζωή πριν την προφτάσω,
μέρα και νύχτα περπατάω
χωρίς ποτέ κάπου να φτάσω

Σταμάτα, πόνε, τ’ αγκάλιασμά σου,
θολό ποτάμι το πέρασμα σου.
Στέρεψαν πια οι αντοχές μου,
άκου, θεέ, άκου, θεέ,
τις προσευχές μου